Альберт Тамакаевтинъ ятлавлары.

Кавмак

Кавмак – тувра янган от,
Атылмага еткен ок.
Язлык шакта – ясыл топ,
Тоьп-тоьгерек, бети ток.

Язда айлак ярасык –
Кишкей япалак терек.
Куьзде каьрип ол, язык,
Оны коьрмеге керек!

Казан басы тоьгерек,
Оьзи толган тегенек,
Ел мен бирге тыгырар,
Сага келип каныгар.

Онда-мунда кыдырып,
Бос хабарлар ол йыяр.
Ойга-кырга ювырып,
Уьйкен басын ол йояр.

Шоьлде талган туьединъ,
Авызына туьседи.
Шайналады, едилип,
Басын-коьзин теседи.

Эсинъди йый, кавмагым,
Тыгыра бер, кайгырма.
Сен коьргенди ким коьрген,
Айлана бер, йыгылма!

Ана тилим

Ана тилим – яшавым,
Оьрленгенсинъ сен менсиз.
Ногай тилим – ошагым,
Яшалмаспан мен сенсиз.

Бердинъ биринши билим,
Сенсиз аяк баспайман.
Ана синъдирген тилим,
Сенсиз уьнсиз тастайман.

Тувган ногай тилимди,
Оьстиремен, саклайман.
Мутып калган куьнимди,
Юрегим мен аклайман.

Карзынадай тутаман,
Янъы «Ногай соьзлигин».
Колга алсам мутаман,
Уьй ислери тизгинин.

Соьйтип суьйдим тилимнинъ
Оьлшеп болмас байлыгын.
Тилин саткан аьдемнинъ,
Анъламайман акылын.

Тилин муткан наьсипсиз,
Оьз халкында оьркенсиз.
Халк ишинде ол сыйсыз,
Аьдемге де санавсыз.

Асантай

Бар менде эр балатай,
Уьйимизде кенжепай.
Бек суьйген оны анай,
Аты онынъ Асантай!

Оьзи десенъ бек тири,
Танъ да атпай турады.
Каьр табады, йигерли,
Алатларын курады.

Шарлак уьй ол салады,
Ога кора сайлайды.
Анасын да мутпайды,
Ярдам этип сыйлайды.

Мени коьрсе, иерип,
Яп-яс тайдай шабады.
Эсли келсе, ийилип,
Онынъ колын алады.

Буьгуьн сегизге толдынъ,
Яшав йолын сен алдынъ,
Наьсипли бол, кенжепай,
Тамакаев Асантай!