Той, яхшылык деген соьзди эситсек, коьнъилимиз коьтерилмей болмайды. Бу куьн ярасыклыкка, яркын боякларга толы куьн болады, коьптен коьриспеген тувган-кардашлар йолыгыска суьйинедилер, бир-бириси мен боьлиседилер. Яхшылыкка уьйкен куьез косады, эгер сол куьнди элли йыл бирге тынышлыкта да, кыйынлыкта да бирге болган инсанлар белгилейтаган болса.
Сондай аьдемлерге карасанъ, сукланмай да болмайсынъ, эм оьктемлик сезимлер тувады. Сондай аьеллердинъ бириси бу куьнлерде бизим Бораншы авылымызда яшайды. Олар – Казгерей Зарет увылы ман Нурбике Зиявдин кызы Матиевлер. Сол берилген йыллар ишинде олар бир-бирисине суьйимди эм сыйды, алаллыкты эм сенимди коьрсетип келдилер.
Аьел басы Казгерей Зарет увылы Матиев бизим Бораншы авылымызда тувып-оьскен. Ол коьп балалы аьелдинъ увылы болады. Олар оьзлери аьелде алты увыл ман бир кыз болып оьскенлер. Уьйкен аьелде оьскен аьдемлер аьдемшилик, бир-бирисине алаллык, ягаласув эм якласув деген сезимлер мен ювык таныс боладылар. Солай болганда, атайларымыздынъ айтылган ийги соьзлерининъ бириси – «Агасы бардынъ ягасы бар, иниси бардынъ тынысы бар» дегени оьз еринде болады. Казгерей-акамыздынъ яслыгы сондай заманларга келди, бу йылларда коьбиси яслар мектебтен сонъгы йылларын окувга багыслайтаганлар саны айлак аз болатаган эди, олардынъ коьбиси, кызлар болсын, кеделер болсын, ерли совхозга кара куллык этпеге баратаган эди. Сол йылларда экономикады коьтеруьв уьшин коьп куллыклар этилинетаган эди, сога коьре куьш те кереккен. Казгерей де, тенълериндей болып, Карагас авыл мектебининъ 8 классын окып битиргеннен сонъ, Бабаюртта автошколады окып битирди эм тракторист ис аьрекетин баслады.
Матиевлердинъ тандырынынъ йылувлыгын саклавшы Нурбике Зиявдин кызы да – коьп балалы аьелден, ол Казгерей мен конъысы Куьнбатар авылында тувган. Нурбике аьелде тунъгыш бала болады. Ол – анасыннан коьп затларга уьйренген киси. «Анадан коьрген тон пишер, атадан коьрген ок йонар» дегенге усап, ол анасынынъ ызын ызлап, сыйыр савувшы кесписин сайлады. Нурбике-абайымыздынъ айлак ийги тавысы да бар, ол оьзининъ йырлап болув оьнери мен бизим авыл яшавшыларына ийги таныс. Ол катнаспай, бизде озган шара айлак сийрек болар. Ол айлак коьп сарынлар эм йырлар биледи. Биз оны кайдай шатлыклы шара озгарсак та, оьз оьнерин коьрсетпеге шакырамыз. Оьзи де соьзимизди йыгатаган инсан тувыл, явыл яшавында белсен катнасканы уьшин коьплеген Сый грамоталар ман савгаланган.
Казгерей Зарет увылы ман Нурбике Зиявдин кызы Матиевлер араларында суьйим сезимлер бир коьрискенлей ок тувган. Бу эки аьдемди бактылары Нурбикединъ аьптесининъ тойында растырды. Соннан коьп узакламай, сол 1971-нши йылда олар оьзлери де аьел курдылар. Олардынъ татым аьелинде 5 бала тувып, тербия алдылар. Солардынъ да аьр бирисине яшав маслагатларын берип, оьзлерининъ билгенлери мен боьлисип турдылар. Бу куьнлерде олар – алтын тойын белгилеген мерекешилер 17 уныктынъ эм 7 немерелердинъ куьезлерине суьйинип, оьз яшавларын бардырадылар.
Оьзимиздинъ йолыгысымыздынъ ызында: «Сизинъ бу куьнги наьсибинъиздинъ сыры неде экен», – деген соравды бермей болмайман. Олар мага куьлемсиреп: «Наьсип сыры суьйимде, сыйлавда эм анълавда», – дедилер.
А.Боршакаева,
Бораншы авылы.
Суьвретте: Матиевлердинъ аьели.
