Муннан узак 1981-нши йыл Карагас авылында орта школады кутарып, Валентина Рудометкина баьри ногай кызларындай болып, окымага кетеди. Сонда оьзи яраткан яска эрге де шыгады. Бу куьнлерде В.Рудометкина оьз аьели мен Орел каласында яшайды. Яшавы ийги, балалары баьри де оьз бактыларын тавып, ата-анасын суьйиндирип, яшайдылар. В.Рудометкина 12 уныкларына эм йиенлерине куванып яшайды.

Янъыларда Валентина оьзи мен бирге окыган тенълери мен язысканда, аьр бир шоьл яшавшысын куьезлендиретаган, оьктемситетаган соьзлерди язады: «Сиз эсинъизге де аькелип болмаяксыз, бизим шоьлдинъ рухы кайтип меним юрегимди бийлеп алатаганын (Вы не можете представить, как меня завораживает тот родной дух нашей степи)».
Орыс кызы бизим шоьлден кеткенли 40 йылдан арткан болса да, Ногай шоьлин «бизики» деп атайтаганы, бизим ерде яшап кеткенлер оны бир де мутпайтаганы, дайым да юреклеринде Кудайдынъ берген ийги деген савкаты деп санайтаганлары эсти каратпай болмайды.
Узактагы Орел каласында яшайтаган шоьл кызы Валентинага ден савлыкты, яшавында тагы да уьйкен куванышларды йораймыз. Оны таныйтаганлар коьнъили ашык кызды мутпайдылар, коьрисеек куьнди саклайдылар.
М.КОЖАЕВ.
Суьвретте: В.Рудометкина.