Мага 1965-70-нши йылларда Г.Цадаса атындагы Дагестан патшалык пединститутынынъ филология факультетине окымага туьсти. Кадрия бизим факультетке сонъында келди. Сол йылларда биз, Ногай шоьлден республика орталыгына «билим кувып» келген кызлар, бек ийги катнасканмыз. Кадрия мени мен амалсыз эди, ол бир неше кере мага оьзининъ язган ятлавларын да коьрсетип, «сен де, Кабират, окып шыкшы» дейтаганы тап туьнегуьндей эсимде. Сонъ ол 3-нши курстан сонъ, Москвадагы Литературалык институтынынъ 1-нши курсына окувга коьшти. Соннан да Кадрия мага хатлар язатаган эди. Экевимиз кесек заман хат язысув юриттик. Онынъ мага язган бир хатын саклаганман. Сол куьнлерде меним суьйикли Сейпу аданасымды кыянатшылар оьлтирген эдилер. Кадрия онынъ оьлимине багыслап «Сейпу-аданасым» деген ятлавын да язып йиберген эди. Сол ятлавды да мен саклаганман, тек буьгуьнлерде тавып болалмадым. Ярайтаган болса газетага Кадриядынъ язган хатын баспалавды тилеймен. Онынъ бу хатында поэтессадынъ аьдемшилиги, йигерлиги, каьмбиллиги ашык сезиледи.
Кабират Менлиалиева, Терекли-Мектеб авылы.
Суьвретте: К.Темирбулатова эм К.Менлиалиева.
«Салам хат!
Кабират, аьйиплимен сенинъ алдынъда – бу заманга дейим явап язбага сенинъ кагытынъа заман таба алмадым. Неге десенъ, бир хыйлы заман авылда болдым, сонъ йол дегенлей, узын соьздинъ кыскасы, бек арыганман. Оьзинъ билесинъ ше, язув да оьзи-оьзиннен бола коймайды.
Кабират, мени эслеп язганынъа мен бек эсапсыз разыман. Сен язасынъ окувга да, яшавга да колым бармайды деп. Кабират, яшавда коьп кыйынлыклар болатаган, эгер баьри де тыныш болса, бу яшавга атайлар оьмир деп айтпас эдилер. Белинъди бегит, Кабират. Энди сен уьйдегилердинъ атасы да, анасы да, агасы да… Эгер сен де яшавдан ишинъди шыгарсанъ, уьйдеги баскалар не болмага керек? Ананъды ойла. Оьзек те, ашувлы Сейпудинъ оьлими. Амал йок, яшавга бойсын деп айтпайман, яшав ягынъа шалганнан сонъ кагып мойныннан ыслап, кенъирдегин кол ман тутпага керек.
Кабират, Кабират, ойлама бир де сеннен баскалар бек аьруьв куьйде парахат яшайды экен деп, янъыларсынъ. Тек кыйын болганда, сол кыйынлыкты енъсенъ – аьне солдыр аьдемнинъ аьдемлик куьши. Ойлама, Кабират-яным, Кадрия мага акыл берип, басымды авыртады деп. Мен яшавга солай карайман эм, маслагат сораган сен болганнан сонъ, Кабират, меним борышым – билгенимди айтув. Ал энди, бу меним язган затларым сенинъ коьнъилинъе хош, юрегинъе якын болса, керегинъе куллан. Мага тез-тез яза тур.
Сени сыйлап эм суьйип, Кадрия. Москва.»
Тоьмендеги сыдыраларды Кадрия кыймасымнынъ эстелигине багыслайман:
Бир куьнге мутылмадынъ
Яслай кеткен кыймасым,
Бир куьнге мутылмадынъ.
Кайгы баскан аьсерде,
Юрегимди катырдынъ.
Айталмайман мен коьп зат,
Яска тола коьзлерим.
Эскеремен баьрин де:
Ювык таза юзлерди.
Кадрия, танъ юлдызым,
Ногайдынъ сийрек кызы.
Аьр бир соьзинъ яшайды,
Халкынъ сени сыйлайды.
