Терекли-Мектеб акында баллада

Йок ты энди
Бизим Алтын Ордамыз.
Йок эндиги
Уьйкен Ногай Ордамыз.
Сен солардынъ 
Сыйын оьрге яндырып, 
Сандыгымыз  
Болдынъ бизге, Тереклим!

Дер дуныя
Муьйисиннен алгасап,
Йол йок ерден
Оьзлерине йол ясап,
Арба мынан,
Атлы яде яявлап,
Ногайларынъ 
Колын яйып йолыгар! 

Олтырарлар
Орын алып ошакта,
Ордасынынъ
Тоьри кимик яйланып.
Сеслери де
Эситиле ян-якта –
Домбырадан
Шыккан сеске айланып.

Конак келсе,
Кушак яйып, кол алып,
Тоьр бетинъде
Сый этип, ер бересинъ,
Бар кайгынъды
Армаганга сен салып,
Конагынънынъ
Коьнъилине етесинъ!

Тамакланув
Ошагынъа кирсем мен,
Неше туьрли
Миллетлерди коьремен,
Сен оларга
Берекетим алал деп,
Бергенинъди
Мынъ кере де сезгенмен!

Келген бирев
Сага сувык болмаган. 
Оькинмеген
Сага келип калдым деп.
Сен де ога
Айтпагансынъ бир заман:
«Болды, яным, 
Энди кетши, талдым!» – деп.

Аьне сондай
Сен, Терекли-Мектебим!
Неше оьмир
Оьткересинъ, арымай.
Сага энди
Келееклер болар коьп –
Ал, конаклар,
Эш такыйка тарланмай!

Мен де ога
Косыламан анъым ман,
Тавыс куьшли
Болып коькке ушсын деп,
Ногай Орда
Сесин исси орав ман,
Ятлавларым
Тоьбе баста турсын деп!
Ай, Межитов
Каирбегим кайда деп,
Мен сол вакыт
Кышкыраман шоьлликте.
Доьрт те яктан
Тавыс шыга тынъла деп:
«Онынъ анъы
Бар Терекли-Мектебте!».

Кудайбердиев
Яхъя бар, оьнерли,
Янасады
Бизге алып домбыра.
Шоьл муьйистен
Аьр бир ногай кол силке,
Бизге келип
Йырламага косыла!

Косылайык, 
Ногай халкым – тиревим,
Тирев болса,
Бир киси де йыгылмас.
Орда болган
Ямагатым бириксе,
Ога тенълес
Ер юзинде табылмас!
Капельгородский
Филипп сенде турганда,
Ногайымды
Коьп затларга уьйреткен:
Онълы этип
Туьрли онъыс шашканда,
Халк ашаган.

Оьзи-оьзи суьйинген!
Парк та салган,
Ял алсын деп ямагат.
Шелек сув ман
Тереклерди сувгарган.
Келгенлерди
Хош коьрип эм аявлап,
Оьз касына
Ювыгындай олтырткан!

Арбалар ман
Астраханнан аькелген –
Кызыл кербиш.
Мектеб шоьлде салмага.
Юз йыл оьтип,
Ногай бала мектебке
Келип кире,
Билим, нызам алмага!

Паркынъдагы
Тереклердинъ астында,
Туьн вакытын
Озгарганман йырлар ман!
Энъ биринши
Оьбисуьвди шагында
Мен эткенмен,
Онда ногай кызы ман!
Билим берген
Ногай кеде, кызына,
Келеекте
Оьз Элине ие деп.
Йыллар оьтип
Уйклап яткан кырына
Пайдалары
Аз ба-коьп пе тиер деп!

«Ашхадуын»
Окып шыккан окувшы,
Шоьл яшавын,
Яшавшысын билеек.
Коьнъили де
Булытларга тармасып,
Айтар оьзи:
«Бу ша ногай язувшы!»

Сенде турып
Куллык эткен халкына,
Сыйлы агай
Курманалиев Муса.
Ол аьли де
Тоьр оьркеште олтыра –
Аты онынъ
Куьнде шоьлде айтыла!

Абдулхамид
Джанибеков атайым,
Шоьллигимнинъ
Доьрт те ягын кыдырган.
Сен акынъда
Болган оьмир язувы –
Доьрт топлылы
Исин язып калдырган!

Курай-йырав
Кырав туьскен басы ман,
Йыр дорбадынъ
Сенде болды бежени.
Онынъ йолын 
Туткан энди яслар ман,
Оьктемсиймиз –
Кудайга да белгили!

Мен оьзим де
Алтын Орда ошактан,
Тек асылым –
Оьтекайлы кыпшактан.
Туьрли тилде
Соьйлейтаган туьрк халкка –

Кан катыскан,
Суьтлесеген ювыкпан!

Ювыклыгым
Оьмир айтып келемен,
Келеекпен,
Ясырмага не керек?
Сен де, яным,
Халклар суьйген коьнъил мен,
Аявлысынъ,
Сен бир бек – Терекли-Мектеб!

Коьрсетесинъ,
Кушагынъды кенъ яйып,
Туьрли халкка
Болсын кеше яде туьн.
Саьбий кимик
Сен турасынъ ойланып –
Дуныяга
Кайшан келер еннет куьн!..

Олар саны
Артып бара йыл сайын.
Аьр йыл сайын
Сарынлар да коьбее.
Белки, бизди
Эске алар сол тукым,
Йыллар оьтип,
Йыйылганда бир кере!

Биз оларды
Аьр куьн эске аламыз.
Биз олар ман
Тек биринши сырада.
Олар акта
Асарлар да язамыз –
Олар акта
Йырланады орайда!

Меним атам,
Каьрип меним анам да,
Тереклиге
Нешеси йыл келгенлер.
Йыйынларда,
Болып эм де тойларда,
Ногайымнынъ
Яшав аьлин коьргенлер.

Мен оьзим де
Сенде турып эм окып,
Кенъ яшавдынъ
Сокпагына йол алдым.
Энди буьгуьн,
Шуькир болсын, янланып,
Керек куьнде
Оьз халкыма табылдым!

Мендей неше
Ногай яслар эм кызлар,
Сеннен тура
Бакты тапкан бек керек.
Авыллардынъ
Басы болдынъ, шайыт пан.
Яслык ярым,
Ян досым, Терекли-Мектеб!

Мен де оьктем,
Мен де онынъ баласы.
Ана ошак
Кимик ога келемен.
Юрегимнинъ
Битип эски ярасы –
Саламымды
Аям тутып беремен!

Мен боламан
Карлы тавга мингендей,
Куванаман
Эм бийиктен карайман.
Алдымдагы
Аьдемлерди коьргенлей:
Ярай ма? – деп,
Сорап-сорап аламан…

Олар да бир
Тамашага калмаслар.
Куьледилер
Ювык досын коьргендей.
Колларымды
Сыгып-сыгып аларлар –
Разылыгын
Мине буьгуьн бергендей!

…Сен паркынъа
Келген сайын киремен.
Баьтирлердинъ
Эстелигин коьремен. 
Аьр бирисин
Йылы кепте сыйпап мен,
Олар атлы
Орамларга туьсемен! 

Юрген сайын
Коьз алдыма келеди,
Аьр баьтирдинъ
Тиридеги келпети.
Сенде олар 
Тириде коьп юрген ди –
Эсинъде ме,
Айт, эндиги, Терекли?!

Аьр бириси
Кирген бизим тарихке,
Аты-аты ман
Эскеремиз, сый этип.
Олар сага 
Тирев эди керекте-
Яс несилге
Оьмир-оьмир бир коьрим!

Паркынъдагы
Ердинъ аьр бир кесеги,
Баьтирлеринъ
Эш бир заман мутпайды.
Биздей болып,
Йыя берип эслерин,
Олар кайда? –
Деп сорап та карайды…

Келгеннен сонъ,
Кетуьв де бар,билесинъ.
Бер колынъды,
Сен – Терекли-Мектебим.
Конак болып
Сенде буьгуьн суьйиндим.
Энди сама
Кайтар йолга туьсейим!

Билдим энди,
Анълатайым тек сага:
Сен мага бир
Эресейли Москва!
Билмеймен ким,
Мен разыман, сен анъла.
Суьйген яным,
Ана кепте ярата!

Сонъ кайтаман
Мен калама алгасап,
Тереклимди
Коьргениме оьктемсип
Шоьл Ордама                                                                        
Досларым ман, кайтарам, 
Мен келермен, –                  
Шатлык болсын, суьйинип!…