Атанъ-ананъ оьстирдилер оьзинъди,
Кувандылар карап сенинъ юзинъе.
Сен оьскенде ногай халкым суьйинди,
Шоьл булактай занъыраган соьзинъе.

Соьзинъ сенинъ сербет эди соьйлесенъ,
Юзинъ сенинъ айдай эди карасанъ.
Ювыкларынъ карап сага тоймайды
Огырсызлар буьрленмеге коймайды.

Арамыздан сени тайды дегенде,
Яв шапкандай, кайгы болды элимде.
Кара халкым йылап калды, Кадрия,
Сусы куьшли эркеклерге дейим де.

Аз яшадынъ Ногай шоьлдинъ юлдызы,
Болса-болсын коьп зат язып уьлгирдинъ.
Оьлен оьспес сокпак салып яшавда
Сав дуныяга атынъ-данынъ билдирдинъ.

Дагестаншы язувшылар Кубага,
Сени сайлап айырдылар бармага.
Тек куьншилер ушыратып казага,
Коймадылар сага онда бармага.

Артык эдинъ сен хайырсыз некестен,
Соьзинъ мен де, коьркинъ мен де неше де.
Бу куьн уьшин аягы ман юрсе де,
Сескенер ол, сени коьрип кешеде. 

Ногай шоьлдинъ яркыраган юлдызы,
Ынанмаймыз буьгуьнлерде йогынъа.
Язганымды мен окыган заманда,
Мага коьре сен соьйлейсинъ янымда.

Коьп коьрдилер сени бизге яманлар,
Оьзлериннен арткан уьшин намартлар.
Аьли уьшин юмдырып сиз коьзлерин,
Оьлтирмессиз онынъ язган соьзлерин.

Арманышлы кеткен шоьлдинъ кызына,
Багыслайман бу йырымды юректен.
Мен йырлайман эм йылайман ашувдан,
Аз халкынъа сондай сен бек керекли!..

Сендей уста, соьзге шешен язувшы,
Болар ма экен энди меним халкымда?
Сен тайсанъ да, эш таймайды тавысынъ,
Бас иемен эстелигинъ алдында.