Кадриядынъ юлдызы соьнмеек

Шахи, яным, янъы поэмады язып тамамладым эм оны «Пашман йыр» деп  атадым. Сизинъ газетанъызга йибереек болган эдим, мага коьре, олар мени айлак билимсиз деп санайдылар эм соьйтип те куьшли туьрлендиредилер, мен онда оьзимнинъ атымнан оьзге бир затты да анъламайман. Калай бездим шаблонлардан, янъы зат айтпага суьесинъ, тек айтпага бермейдилер. Бир зат этуьв керек, тек не экенин билмеймен. Аявлым, мен сага бу затларды язаман, неге десе оларды ювык деген аьдемлердинъ бирисине айтпага керек. Ювык аьдемлер болса менде айлак аз. Мине кураланынынъ 31-де ярты кешеден сонъ менде телеберуьв болаяк. Сен тынълама, ол бек кыйын зат. Мен сага бек коьп ятлавлар эм оьзимнинъ суьйимимди аькелермен, эгер ярайтаган болса. Сизде болаяк куьнлерим акында мырат этемен. Китаптинъ аты акында айтпага кеш, неге десе ол тамбыз айында шыгаяк эм сатылып басланаяк.

Неге сен мага алгасама деп маслагат бересинъ? Эгер мен бу 10-20 йылды яшамага алгасамасам, мен бир зат та уьлгирмеекпен. Дайым да алгасамага тийисли. 
Оьбемен сени эм кишкейди. Сенинъ Кадриянъ. 1970-нши йыл
».

«Шахидат, аявлым, амансынъ ма!
Сен меним хатымды алганлы не шаклы заман оьтти! Коьп заман экенше! Кешир, куьналимен, сенинъ кеширип болувынъа сенемен, меним аявлым. Сен калай, балаларынъ, ян йолдасынъ? Баьрине де Кадрия-абайдан уьйкен салам. Мен – оьз алдыма ислеген аьдем, бу куьнлерде сол бек баа зат. Коьп ислемеге туьседи. Алдын мен коьп затты анъламаганман. Аьли анълагандай болдым. Эндиги шыганак пан да, тиз бен де, йымырык пан да ислемеге туьседи. Бизде, Махачкалада, баьри затка да тез эм ийги уьйретедилер. Маскарады кояйык, сен билесинъ, онсыз мени ойлап карамага да кыйын.  Эсинъде ме сиз, Келдихан экевинъиз «тоьбеси яде картузы тесик» дегениме, «ерге ятып куьлгенинъиз». Аьли Келдихан кайда, ога меннен уьйкен салам.

Куллык менде айлак коьп, тек тез арада, Москвада яс шаирлердинъ кенъесиннен сонъ, сизге барарман. Тек янъы «Карайдар ман Кызылгуьл» шыгармады тамамладым. Баскалай, мен ол сизде коьрсетилсин деген ниетим де бар. Мунда ол Кумык театрында, яде болса Орыс театрында коьрсетилинер, ким биле, шаирлер не мен маскараламайдылар. Кыскасынша, кимди сатып алсам, сога сатарман. Орысша соьйлеп уьйренипти деп сен айтарсынъ. Мунда оьзек те уьйренерсинъ. Сен оьпкелеме, Шахи, мен соьйтип соьйлегениме, «светский жаргонда» соьйлегеннен булай, оьзинше, соьйлеген яхшыдыр. Тагы да мен бек арыганман, сувым шыккандай, туьнегуьн кеште бир зат ша яздым, ятлав десенъ ятлав тувыл, проза десенъ, проза тувыл, ким биле соны. Эгер, маскарасыз, бу китап эссе эм «Мени сен билмеген заманларда» деп аталады. Алтайга командировкага аьзирленемен. Ким биле картаяман ма мен, Шахидат, айлак коьп соьйледим. Айтшы ясырмай, эгер меним соьзим сага ярамаса, мен оны эндиги хат язганда туьзетермен. Аьли де бир кере сенинъ уьйкен аьелинъе меннен салам. 
Оьбемен сени эм сенинъ балаларынъды. 1973й.
Сенинъ Кадриянъ».

«Шахи, меним булагым, салам сага.
Сенинъ хатынъды алып, бек кувандым. Мен суьйинемен, сен заманынъды соьйтип ийги йиберетаганынъа. 24-нши шилледе мен Москвада болаякпан. Шахиня, мен Фазиль Апас увылы уьшин бек кыйналдым, эгер ол больницада болса – баьри зат туьзелер. Не уьшин Келдихан язбайды, ол нешик? Шахи, мен Роза Хамид кызына эм Софья Хамид кызына уьйкен салам айтпага суьемен, солай ок Суюн Имамали увылына эм Энвер Хамид увылына. Мен таныйтаган баьрине де салам.
Москвадан мен сары тамбыз айынынъ 15-неювык келермен. Бизде баьри де аман-эсен эм дени сав. Мен Келдиханга, Расул Гамзатовтынъ китаплерин аькелермен деп соьз берген эдим, ама бизде Язувшылар союзында эки томлы китабининъ бир экземпляры да калмаган, тек авар тилинде бар. Мен ога кайдан болса да табарман. Шкафларда, белки, олар яткандыр. Бизде янъыдан сырлап, аклап, штукатурка берип турылар. Эсимди йыйганда, тагы бир излермен. 

Бир кетпеге суьймеймен, атамнынъ атынынъ туягы тиймеген, анам арба тувармаган, Алламнынъ кула шоьлине казак шыгып бараятырман, Шахидатым, Кудай оьзи туьзетсинтагы.

Ахматка меним уьйкен саламымды еткер, эм мен онынъ ятлавларын тавып алып окыдым, ятлап та билемен, цитировать этемен, Карл Марксты эткенлей.
Соны ман болдым. Халимат Байрамуковады бек коьргим келген эди, ама коьре алмадым. Эгер амал болса, меним уьйкен саламымды ога еткер эм онынъ ятлавларын окыйтаган эм оны уллы шаир этип санаган бир кишкей кыз бар экенин айт. Кудай, баьри шаирлерге ден савлык эм куьш берсин, биз оларды осал аявлаймыз…

Баьри заттынъ акында да яз, тек эсап эт, мен келгенде ок хатты алып болгандай. Сени оьбемен эм Минводыдагы аэропортка мени шыгарганынъды эсиме аламан».