Кенъ столдынъ уьстинде,
Туьрли-туьрли суьвретлер.
Тизип салып алдыма
Оларга коьз ювырттым.

Мине агай, тиклеп мага карайды,
Коллары ман ак сакалын сыйпайды.
Алдыдагы аьсуьвреге шакырып,
«Сен калайсынъ?» – деп меннен ол сорайды.

Баска суьврет, онда терме ишинде
Кайынана тоьрде орын бийлеген.
Келинининъ салпыраган ийининнен
Коьп уьмитлер уьзилгени сезилген.

Колларыма боякларды яккандай,
Уьшинши суьврет те меним алдымда.
Занъыратып анъ шыгады азбарда
Уьй иеси тойга мени шакыра.

А мунда ша, шет-кырыйсыз данъылда
Юйрик атлар топарласып шабаган.
Ел мен бирге йылкышыга еткермей,
Йылга сувда сувсынлыгын кандырган. 

Тсс… кышкырманъыз! Ваьре, аста болынъыз!
Зересин алмайык суьйген яс пан бу кыздынъ.
Карайдардынъ ызгы соьзин боьлмейик,
Стол уьстине биз суьвретти салайык.

«Асса! Асса!» – деген даваз бан,
Йигит бийий куйын болып данъылда.
Наьзик белли, ак колларын кенъ яйып,
Ногай кызы уша эди касында.

«Битий-битий, уьйге кайтынъыз!» – деп карт анай,
Шипийлерин йыйып алып капайды.
«Туьвел мекен кишкей меним досларым?» –
Деп йиен кыз бармак буьгип санайды.

Мине сондай суьвретлерди ясайды,
Балаларым бояклар ман айкасып.
Палитрада туьрли туьслер эгилип,
Аьдемлердинъ коьнъиллерин ашады. 
М. Отевалиева, суьвретши, С.Батыров атындагы Терекли-Мектеб саниятлар мектебининъ окытувшысы.