Санавлы куьнлерден быйылдынъ экинши яртысына элимиздеги газеталар эм журналларга язылув шагы финиш сызыгына етеди.
Совет йылларында кайсы бир аьдем де элде, республикада шыгатаган туьрли баспа изданиелерине суьйип язылатаганы эсимизде болар. Язылып, почта кутыгына келген газета эм журналларды алганда, солар ман бирге уьй ишине айырым куваныш саьвлеси киргендей болатаган эди. Сол йылларда элимиздеги баспа изданиелерине язылув шагында оькимет ягыннан уьйкен ярдам берилип келген. Ол кайдай коьмек десенъиз, энъ маьнелиси – язылувды кенъ кепте халк арасында яюв, аьруьв реклама этуьв. Бу ягыннан партия органларыннан алып, тоьмендеги организациялар эм учреждениелер етекшилери, коллективлер, айырым агитаторлар, яваплы аьдемлер эм почта боьликлери бир тилде эм бир ниетте куьн сайын куллык эткенлер.
Элбетте, заманлар эндигиси тамырыннан туьрленген. Биз аьли капитализм, рынок катнасувлары йорыгында яшаймыз. Ама соны ман бирге оьткен оьмирлерден патша заманы, совет йыллары болсын, ийги деген аьдетлерди, ис эм яшав йорыкларды, катнасувларды алып кулланмага бизге бирев де буршав бермейди. Сонынъ акында бир неше кере Россия Президенти Владимир Путин де айткан эм айтады.
Аьлиги заманда тувган тилимиздеги «Шоьл тавысы» газетасына язылувды газетадынъ редакциясы, район администрациясы, сийрек аьллерде авыл почта боьликлери болмаса, бирев де юритпейди демеге болады. Бу истинъ энъ де маьнели ягы – тувган тилимиз, газета – ол халк маданиятынынъ бир кесеги, онынъ тарихи, информационлык майданы экени акында аз айтылады десем ялган болмас. Аьли ис коллективлерде газетага язылувды «таяк салып» юритпесе, юрмейди демеге керек. Соьйтип этпесе, сийрек ким язылаяк. Ама бу исти баскалай онъламага да йоллар аз тувыл. Акы неден керек, алдынгысы КПСС район комитетинде сол исти совхозлар исшилери, коллективлер арасында бардыратаган сав бир айырым боьлик бар эди. Оннан баскалай, ер-ерде баспа изданиелерине язылувды онълайтаган парткомлар, рабочкомлар, комсомол организациялары да болган. Аз десенъиз, язылув шагында ногай шаирлери эм язувшылары, журналистлери мен йолыгыслар да оьткерилетаган эди. Бу пайдалы эм керекли ис эндигиси токтатылган демеге керек. Тек соны ман бирге тувган тилин уьйренуьв маьселеси йылдан-йылга оьткирленип, оьз тилинде соьйлемейтаган ногай балалар саны арта береди. Аьлиги заманда миллет газетасын коьбисинше тек ясуьйкен эм эсли аьдемлер окыйдылар. Олардынъ да сырасы йылдан-йылга азаяды. Ана тилиндеги газетады колына да алмай сав бир несил оьсти эм аьли де оьседи…
Болса да буьгуьнлерде ногай тилиндеги баспа изданиелерине язылув исти юриткендей айлак та бирев де йок экен деп айтып болмаймыз. Бар бизде авыл администрациялары, почта, район маданият, билимлендируьв боьликлери, яслар орталыгы. Коьрсетилген субъектлер (авыл почта боьликлериннен баскалары) ногай тилимиздеги газетасына язылув исти мойынларына алсын деп бирев де айтпайды. Ама язылув шагында солардынъ аьр бириси кайдай ды бир шараларды (биревин йогарыда атадым) редакция ман байланыс тутып оьткермеге боладылар. Сондай ислер аьлиги заманда газетага язылувдынъ тоьмен туьсип барувын, бир соьзсиз де, ийгилендирмеге боладылар. Бу яктан терен ойланган ис юритуьв керек.
Бизде аьли ногай авторлары ман йолыгыслар оьткеруьв деген шара коьпте мутылган. Ама соларды эндигиси авыл клубларында яде ис коллективлеринде уйгынласак, сийрек ким келер деген ой да босына айтылмайды. Буьгуьнлерде, эгер йолыгыслар аьзирленсе, соларга язувшылар оьзлери де бири калмай келер деген сеним этуьв кыйынлы. Кыйынлы, неге десе ызгы 20 йыллар ишинде сондай куллык мутылып, онлаган йыллар узагында туьзилген сав бир уьйкен идеология тармагы бузылган. Бузылган алдынгы куватлы элимиз, аьвелги тармаклар ара байланыслар, ийги ис аьдетлери. Эндигиси аьр бир тармак оьзи алдына кыйынлык коьрип тырпанълайды. Айтпага, миллет театрымыздынъ спектакльлерине де, халкымыздынъ саз алатлар оркестрининъ концертлерине де каравшылардынъ катнавы оьзи алдына бир маьселе. Ол зат бизим газетага язылув маьселеси мен бирге шыкканын эсте тутув керек.
Ногай тилиндеги китаплердинъ сатылмавы, окылмавы, школада ногай балалардынъ оьз миллет тилин окымага суьймегенлиги, бу соравлардынъ баьрининъ де туьби бир – вайымсызлык. Сонынъ астына авыр мина салынган. Бир куьн атылаяк, сонъында кесеклеримизди йыйнап та болмассык. Соны токтатув уьшин халк арасында миллет маданиятымызга, саниятымызга сыйды кайтадан тургызув керек (оьрлентуьв акында соьз аьли уьшин коьтерилип те болмайды. Маданиятымыз оьрленуьвге йол алды деп айтармыз, йогарыда коьрсетилген маьселелер туьз шешилген сонъ). Биз, маданият куллыкшылары, колларымызда халк пан аьллесуьвге кайдай куьшли рычагларымыз бар турып, соларды кулланып болмаймыз…
Аьли уьшин шоьлдеги миллет газетамызга язылув кутылмага бир юма калган. Соны бос йибермей, ювыктагы почта боьликлерине барып, ногай тилинъиздеги газетага язылынъыз. Дурыс, кайбир авылларда язылганларга газетады еткеруьв осал уйгынланганы акында, газетадынъ иштелигине шагынатаганлар да аз тувыл. Заман ман бирге баьри зат та янъырмага, аьдем уьшин онъайлы болмага, ийги ягына туьрленмеге керек – ол яшав законы. Бу соравлардан тура авыл активистлерин, почта етекшилерин, белсенли газета окувшыларын йыйнап, куьзде тоьгерек стол оьткермеге керек болар.
Халкымызда «Сен де кудагай, мен де кудагай, арбамызды ким айдагай?» деген аьруьв соьз бар. Сога усап, аьли уьшин соьзимизди койып, миллет газетамызга язылмага алгасайык.
М.Ханов.


