Баьрисинде де тувыл, бир тойларда, яхшылыкларда балалар туьннинъ бир заманына дейим ата- аналары ман биппе-бир болып юргенин дурыс коьрмеймен. А сондай яхшылыкларда не де болатаганын билемиз.

Оннан баска болып, балалардынъ ортада, уьйкенлердинъ аяк астында, каравсыз юруьви де бек оькинишли. 

Уьйкенлердей болып, кишкей балалар да оьзлерин аьруьв, эдаплы тутпага керек. Меним анълавымша, балалар ясуьйкенлер мен уьйде калмага кереклер, ол – бизим аьвелгиден калган аьдетимиз. Онынъ орынына, балаларына ыспайыдан-ыспайы, баадан-баа зат кийдирип, ортага йиберип, олар ман куьезленип олтырадылар. Сол яхшылыкларда болатаган оьтирик туьтинлердинъ, фейерверклердинъ яман ийисли, зарарлы болып коьринетаганы уьшин ата-ана болып кыйналмайтаганы бек кайгылы. Сол затларды балалардынъ оьпкесине киргизтип, йоьткиртип, туншыктырып та не Алламнынъ азабы? 

Макаламнынъ ызында бир доьртликти язгым келеди:

Меним дуныям, шоьлимнинъ аьдемлери,

Оьмирлерин исси исте озгарган.

Баа коьрген ногайдынъ аьдетлерин,

Ошагынынъ алавын берк саклаган.

Аьруьв аьдетлеримизди саклайык!

Ф. Сидахметова.