25-нши май. Савлай Россия бойынша, сонынъ санында бизим республика да, районымыз да сонъгы занъга багыслаган байрамын озгарды. Бу йылгы сонъгы занъ байрамы куьн бир аьлемет эди. Оннан алдынгы кеше куйып ямгыр явган эди, болса да сонынъ ызы аз-маз коьринип калды. Куьн саьвлеси бир ийги йылувлыгын береди. Ол да, школады кутылаятырган балалардынъ коьнъилиндей болып, бирде ярык, бирде саьвлесин тыгып, мунъайгандай да болады.
Музей мен кыдырган аьдем, кайсы яктан карасак та, оьзин анъ-акыл яктан байытып шыгады. Мунда ол оьткен оьмирлердинъ яшавы ман, тарих пен танысады. Бирерде мага музейде (кайсысында болса да) оьткен оьмирлердинъ янъыравыгы эситилгендей де болады.
Янъыларда «Шоьл тавысы» республикалык газетасында бир макала окыдым. Кадрия атындагы орта школада 10-ншы класс окувшылары ман китапхана куллыкшылары Т.Алиева эм С.Курпаева ана тилине багысланган «Тилин муткан – элин мутар» деген шара озгарган экенлер. Белгиленген шара бек кызыклы эм балаларга пайдалы болганын макалады окып анъладым. Сол макалады окыган сонъ, мени ызгы заман кыйнаган сорав тагы да куьшли болып эсиме келди – неге ногайлар ана тилинде соьйлемеге суьймейдилер? Ногай тилимиз бек бай эм ярасык, ама неге де ногайлар сырасында оны корлаганлар, кем коьргенлер табылады? Сога шайыт болады мен коьрген туьрли оьзгерислер.
