Бу затлар эди онынъ алтын-куьмиске авыстырмас байлыгы. Сол затларды ол оьзининъ ятлавларында сыйлады, йырлады:
Йырым меним коьнъилинъди йылытса,
Муннан уьйкен наьсип йок ты яныма,- деп билдирди халкына оьзининъ сыйлы сезимин. Оьзининъ поэзиясы ман, лирикалы геройы ман ол замандасларды алдыга, анъ байлыкка, аьруьвликке шакыратаган эди.
Кадриядынъ ятлавларынынъ художестволы усталыгы да бийикте. Поэтессадынъ ятлавларынынъ терен философиялык маьнелилигин, шебер тиллилигин санамай, онынъ поэзиясында, айындырык яркырагандай, яркын болып кеткен сыдыралар бар:
Ятыр хатын. Эки коьзяс тыртыкта
Катып калган. Тоьгилмеген кайгыдай…
Яде мундай сыдыралар:
Юрегимнинъ гуьллер аткан якларын
Неге, неге соьзлеринъ мен таптадынъ?
Сондай яркыравлар Кадриядынъ поэзиясына коьп ярык себеди. Ол бир-эки авыз соьз бен табиат суьвретин де коьрсетип болады:
Тереземе коьктинъ кишкей кесеги
Увыслар ман юлдызларды шашады.
Кадриядынъ суьйим лирикасында бир тыныстан айтылынган, кайгылы куьрсинуьвдей, ятлавлары бар:
Суьйим мага коьктен гуьлдей  куьлгенде 
Кызыл гуьлдей мен яйнадым – коьрмединъ, – деп куьрсинеди ол оьзининъ ятлавы ман.
Ногай халктынъ белгили шаири  Кадрия ятлавлары ман, йырлары ман, халк пан оьзининъ арасын бителмес сокпак эткен. Сол сокпактынъ бойында шаирдинъ  юрек соьзлерине толган термелери – поэзия йыйынтыклары турады. Халк, шаирдинъ термелерине, кайгысында да, куванышында да, янына тирев излегендей, тез-тез бара турады. Онда кирген аьдемди дайым да  Кадрия ушып турып,оьзининъ ашык юзи мен йолыгады, келгеннинъ юреги кайгыда болса, онынъ мунъын язады, куванышта болса, оны ман бирге суьйинеди.
Соьйтип, юлдыз оьзи соьнсе де, онынъ ярыгы юз, мынъ йыллар ерге келип турады.
Кадриядынъ поэзиясы ман танысып, онынъ шынты поэт  экенин ашык анълаганман. Тек бир затты анълап болмайман: ол кысметти бойсындырды ма, кысмет оны ма?

МАГОМЕТ КОЖАЕВ.

1988-нши йыл.