«Ох, Ногайым, оьзден ерим, Ойларымнынъ бавлары! Юрегимнинъ онъ бетидир, Буйратынънынъ баврайы…»

Мен янган от
О, инсанлар! Аранъызда юргенде,
Коьрмейсиз бе ялын алган бир кызды?
Бу шаьарде сувык кыста яркырап,
Кыз абытын белгилейген от ызды?
Давылдаган уьйкен оттынъ ишинде
Сав кыс бойы мен шыркырап янаман.
Тек кайдан от шыгаганын анъламай,
Янган отты соьндире алмай юремен.
Эске туьсти: йолавшылык алганда,
Анам мени уьйкен йолга шыгарды.
Эм басыннан тастар онынъ туьскенде,
Ак шашыннан оьз сыпатым агарды. 
Калтыраган бармакларды самайга
Йигерсиз мен корка берип тийдирдим.
Эм сол заман ак шашынънынъ отына
Анам, анам, колларымды куьйдирдим.
Дирилдеген эринлерди шашынъа
Оьбемен деп аста-акырын мен коьмдим.
Эринимде янган отка, анам,
Юрегимди тутандырып мен койдым.
Сол заманнан алып, анам, оттай мен,
Кар уьстинде ялынласып юремен.
Коьз алдымда аьр дайым да картлыгынъ
Давылдаган уьйкен оттай коьремен. 

Уьйинъизге яхшылык
О, инсанлар, уьйинъизге яхшылык!
Босагады басып сизге кирдим мен.
Уялшанълык коьзлериме ясырып,
Касынъызга сабыр юрип келдим мен.
Акыл шоьл бийкеси тувылман –
Излеменъиз ясуьйкенлик бойымнан,
Ярай болса аранъызга кирейим
Анъланъыз сиз ким экеним ойымнан.
Ким десенъиз, авыл кызбан, бу коллар,
Мутпайдылар кызыл сыйыр елинин.
Йырлар тоьгип авылымда юремен,
Тезек калап, тандырга оьтпек салып.
Манълайларга арув йолак салганда,
Авылдаслар сизге йырлар тоьгермен.
Арыганды яслыгым ман кувантып,
Яшавда мен йырдай саркып юрермен.
Кара булыт басса сизинъ коьнъилди,
Йырларымнан ерге ямгыр шашылсын.
Эм юреклер уьйкен уьйдей болсынлар,
Капылары сосы уьйдинъ ашылсын.
О, инсанлар, уьйинъизге яхшылык!
Ярай болса, аранъызга кирейим.
Ясуьйкенлик маслагатты мен тынълап,
Мен де сизге билгенимди айтайым. 

Недир яшав
Недир бу ер, эгер онынъ топырагы
Бав тувдырмай, аслык бувмай курыса,
Недир аспан, эгер онынъ оьринде,
Кус йырламай, баьри бирден кырылса.
Недир тенъиз, эгер йылга сувыннан,
Суьювиннен толгандай ол толмаса.
Недир тавлар, эгер онынъ тоьринде
Я шаршарлар, я кийиклер болмаса.
Кимдир хатын, эгер онынъ юреги,
Назлылыктан, наз хеслерден куьймесе.
Эр де оьктем юрмес эди эрмен деп,
Эгер оны хатын исси суьймесе. 

Тенъиз
Тенъиз, тенъиз, баьр яшавым алдынъда,
Озгандай сен яшавымды билесинъ.
Мен кыйналсам, толкын урып каянъа,
Каарлысынъ. Мен суьйинсем, куьлесинъ.
Кум яганъда аягымнынъ ызлары
Йойылса да, эш мутылмай юреди.
Тенъиз, тенъиз, оьткир сенинъ коьзлеринъ,
Ойларымнынъ аьр абытын коьреди.
Эске салып занъыраган куьлкимди,
Мен келгенде, толкынлар ман куьлесинъ,
Бу ягада мага айткан соьзлерди
Толкынларга оьмирлерге оьргенсинъ. 
Эсинъдедир куьез толган шакларым –
Мен сени мен коьп наьсипти боьлгенмен.
Эсти йойып, наьсибиме шатланып,
Наьсипли мен, наьсипли деп, юргенмен.
…Эм буьгуьн де кумда ызым калады,
Коьресинъ ме, кара энди кийгенмен.
Эм юрегим ашшы ойдан толады,
Сол ойлардан тап куврайдай куьйгенмен.
Тенъиз, тенъиз, сатпас досым дуныяда,
Ярым коьмип, бас саламан каянъа.
Сыпатымнан аккан тузлы коьзясты,
Тузлы сувынъ шайнай сенинъ аянъда…

Ногайым
Ох, Ногайым, оьзден ерим,
Ойларымнынъ бавлары!
Юрегимнинъ онъ бетидир,
Буйратынънынъ баврайы.
Бактыр мага сыпатынъды,
Мен курманынъ болайым.
Сага йолланып шыккан
Кайгыдан мен толайым.
Мисирге йол алсам да,
Мен йолымды боьлермен.
Танъла сени оьлер десе,
Буьгуьн оьзим оьлермен!
Кой, соьйлесин соьйлегенлер,
Соьзден коьплер тоймаган.
Бар бизим арамызда
Инсанлыкты йоймаган!
Оьктем юрген арада
Оьктемлердинъ биримен.
Сенинъ мага сениминъ мен,
Бу дуныяда тиримен.
Инанмайлы соьйлеген
Мен коьплерден йогарман.
Хайранлантып, сукландырып,
Шалкасыннан йыгарман!
Тек сен мага сенгейсинъ, 
Ынан мага, Ногайым!
Баскалар мага недир?
Колым силтеп коярман.
Меккам меним, Мединам,
Келдим сенинъ касынъа.
Сенинъ берген оьрметинъ,
Аьжи шалма басыма!

«Ошак соьнди дуныямда…»
«Ошак соьнди дуныямда», – дейсинъ сен,
Куьнъирт карав яшавынъа шаншыла.
Эм каяга бузылаган толкындай,
Суьйинишлер сол каравдан шашыла.
Менъ анълайман: ярды йоюв бек кыйын,
Тек яшавдынъ ярык куьни соьнмеген…
Бу дуныяда аьдем деген йок болар
Ян коьндирип кыйынлыкка коьнмеген –
Кара явлык куьлмелинъди таслатты, –
Кыйынлыкты анъламайды коьрмеген…
Тек дуныяда оьлгенлердинъ ызыннан
Кыйналганман эш бирев де оьлмеген.
Белди бегит, «соьнди яшав», – деме сен,
Оьз кысметинъ, саьвлем, сенинъ колынъда.
Соьнген наьсип кайтар сага яркырап,
Яшамага тувган сенинъ улынъда. 

Авлакларга язлар келер яркырап
Авлакларга язлар келер яркырап,
Гуьллериннен гоьзел туьйме туьзерлер.
Гоьзел гуьлдей яслыгымды йояган
Ялгызымды кимлер шыгып излерлер?
Конъыравлы куьзи келер кырларга,
Кызыл емис аясына ыслатар.
Ярым юрген ят эллердинъ ямгыры,
Сыпатымды коьзяслар ман яслантар.
Атайланган ак данъылда шабысып,
Ойнап оьсер эрке юрген серкелер.
Ак данъылын йойган етим тай кимик,
Мунълы яным энди кимге эркелер?!
Оькингенлер, оькинерлер оьмирде,
Оькингендей эш бир зат та кылмадым.
Бу дуныяда таба юрип, йоймайды,
Йоюв деген не экенин билмедим.
Ялгызым йок, ялгызым йок, ялгызым…
Деген ойлар кадаларлар юрекке,
Суьегенлер суьйгенлерин ынжынтып,
Нешик кете язбасларда эрекке?..

Кызыл-Гуьлдинъ йыры
Асыл таслы билезик,
Антикалы бир юзик,
Берген эдинъ бир кезик,
Карайдарым, карагоьз,
Сени калай мутайым?
Аьйдиклердинъ яныннан,
Аксуьеклер тамыннан,
Асыл юртлар ягыннан
Айырып салдынъ коьзинъди,
Сени калай мутайым?
Ялгыз терек бав болмас,
Шолпан энмей танъ атпас,
Казак шыккан Карайдар,
Сени калай мутайым?
Сувып кетти койыным,
Арсыз атам ойланып,
Ваьде салар тойыма,
Мунъга коьмген Кудайсыз,
Сени калай мутайым?
Карайдарым карагым,
Оьзинъ минен ала кет,
Алмага эп таппасанъ,
Зиба мойным заялап,
Курманлыкка шала кет. 

«Шынты поэт болсанъ, яшав сонъына»
«Шынты поэт болсанъ, яшав сонъына
Коьп йырларды, китаплерди калдыр сен», – 
Эриспеймен, айтканынъыз акыйкат
Болса ярай, мен коьп затты билмеймен …
Мен яшавдан тайган сонь уьндирикте
Китаплерим шанъга батып турмасын.
Эм йырларым, солып калган гуьллердей,
Умытылып, кевип сонда курмасын.
Юрегимде аьйдиклеген урлыклар
Халк юректе тамыр яйып оьссинлер.
Суьйим соьзим суьйгенлерди суьйинтсин,
Оьткир йырлар яманлыкты кессинлер.
Айындырык ярыгындай яркырап,
Соьнсин меним кыска оьткен яшавым,
Ама калган аз йырымда турсынлар
Исси суьюв эм каарлы ашувым.