Республикамыздынъ бас каласында аьлиги заманда ногайлардан болып яшайтаганлар санын бес бармак пан санамага болады. Эм мен оьзим олардынъ кайбирлерин таныйман эм кайбирлери мен катнаслык та этемен. Сосы аьдемди коьргенлейин ок, сыпаты кайдай ды таныстай коьринип, карап калдым. Ол да меним караганымды сезди болар деймен, юрисин аста этти. Мен де токтайман,ол да токтайды. Мен бирден йигерленип ога ювык бардым эм колымды созып салам бердим. Ол да мага куьлемсиреп карады да:
– Билдим, билдим! Эсимде! Салам, агав, Анвар-Бек! – деди. Мен йорык билдим – ол мени танып туры.