Бала. Аьр бириси бир аьлеметлиги мен эсте калады. Оьзимиз де бала болып, ясуьйкенлеримизди, ата-аналарымызды суьйинткенмиз, аьлиги заманларда оьз балаларымызга сол аьлемет шаклардан эскеруьвлер мен де боьлисемиз. Узакка кетпеге де керек тувыл, мен оьзимнинъ бала шагым акында айтсам, балаларым кызыксынып тынълайдылар, арада бир сол хабарларга кайтпага да суьедилер. Кужыры да бар, оьзимнинъ бала шагымда эткен ланъкаларым акында кызып айтып йиберген болсам, оннан сонъ оларга сесимди коьтерип, акырып йиберсем: «... сен де биздей болганда, ланъкалагасынъ ша», – деген явапты да эситемен. Сонынъ уьшин бу ерде оьз тенълериме, яс ата-аналарга маслагатым – бала заманларынъыз акында ойланып хабарланъыз…
Бир бес-алты йыллар артта болар, язлык байрам куьнлеринде, шатлыклы концерт берилетаган ерде аьруьв танысым бир аьлемет ярасык кыз балады коьтерип турганын коьрдим, бала оьзине каратады, суьйдимли кызалак деп айтпага да болады. Онынъ авыр турысы да, йигерли коьзлери де бар эди. Соьйтип эсимде калган меним буьгуьнги хабарымнынъ келбети, оны ман биринши танысувым. Ол – Яна Тангатарова.

